0
0
Ένας γιατρός μπαίνει βιαστικός στο Νοσοκομείο, αφού τον κάλεσαν για μια επείγουσα χειρουργική επέμβαση. Φόρεσε γρήγορα τη ρόμπα του και πήγε κατευθείαν στην αίθουσα του χειρουργείου. Στην αίθουσα της αναμονής συνάντησε τον πατέρα του παιδιού που θα χειρουργούσε.
Εκείνος μόλις είδε το γιατρό του φώναξε:«Γιατί έκανες τόση ώρα να έρθεις; Δεν ξέρεις, ότι η ζωή του γιου μου είναι σε κίνδυνο; Δεν έχεις καμιά αίσθηση ευθύνης;»
Ο γιατρός του απάντησε: «Συγνώμη, που δεν ήμουν στο νοσοκομείο, αλλά ήρθα όσο μπορούσα πιο γρήγορα, αμέσως όταν με κάλεσαν. Και τώρα ηρεμήστε κύριε, για να κάνω κι εγώ τη δουλειά μου».
– «Να ηρεμήσω; Αν ήταν ο γιος σας τώρα σ’ εκείνο το δωμάτιο, θα ηρεμούσατε;», είπε οργισμένος ο πατέρας.
Ο γιατρός χαμογέλασε και είπε: «Θα σας έλεγα, ότι από τη σκόνη ερχόμαστε και στη σκόνη καταλήγουμε, ευλογημένο να είναι το όνομα του Κυρίου, προσευχηθείτε και θα κάνουμε το καλύτερο με τη βοήθεια του Θεού».
«Να δίνουμε συμβουλές, όταν δεν μας αφορά κάτι, είναι εύκολο…», μουρμούρισε ο πατέρας.
Το χειρουργείο πήρε κάποιες ώρες και ο γιατρός αφού εξήλθε από αυτό είπε χαρούμενος στον πατέρα: «Δόξα τω Θεώ, ο γιος σας σώθηκε», και χωρίς να περιμένει απάντηση ή ερωτήσεις, συνέχισε να περπατάει στον διάδρομο. «Αν έχετε κάποια ερώτηση, ρωτήστε τη νοσοκόμα» συμπλήρωσε κι αποχώρησε.
«Γιατί είναι τόσο αλαζόνας; Δεν μπορούσε να περιμένει λίγα λεπτά για να τον ρωτήσω για την κατάσταση του γιου μου;», ρώτησε ο πατέρας τη νοσοκόμα λίγα λεπτά αφού έφυγε ο γιατρός.
Τότε η νοσοκόμα του απάντησε με δάκρυα στα μάτια: «Ο γιος του πέθανε χθες σε τροχαίο. Όταν τον καλέσαμε για τον γιο σας ήρθε αμέσως, τώρα όμως πάει πίσω στο παιδί του, για την κηδεία του…»
Κάποιες φορές απαιτείται μεγάλη εσωτερική δύναμη, για να μην κρίνεις τον συνάνθρωπό σου. Επειδή ποτέ δεν γνωρίζεις πραγματικά τι συμβαίνει στη ζωή του άλλου και τι μπορεί αυτός να περνάει, μη βιάζεσαι να κρίνεις και να βγάλεις συμπεράσματα.
