0
0
Ο Κύριος παρομοιάζει την Βασιλεία των ουρανών με ένα μεγάλο δείπνο, στο οποίο θέλει να λάβουν μέρος όλοι. Όλοι να απολαύσουν τα αγαθά, που έχει ετοιμάσει ο στοργικός Θεός Πατέρας.
Στέλνει λοιπόν τους απεσταλμένους Του να καλέσουν τους πιο εκλεκτούς συνδαιτημόνες. Αλλά εκείνοι, ο ένας μετά τον άλλον, προβάλλοντας κάποια δικαιολογία αρνήθηκαν να πάνε στο δείπνο. Ο ένας είπε ότι αγόρασε χωράφι και θέλει να πάει να το δει. Ανόητη δικαιολογία! Προτού το αγοράσει δεν το είχε δει; Ο δεύτερος είπε ότι αγόρασε βόδια και θέλει να πάει να δοκιμάσει την αντοχή τους. Μήπως αυτό δεν θα μπορούσε να το κάνει και αργότερα; Και ο τρίτος είπε: είμαι νιόπαντρος και δεν μπορώ να έρθω. Σε χαρούμενο γεγονός τον καλούσαν! Ευκαιρία να έπαιρνε και την γυναίκα του μαζί!
Όλοι αυτοί είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Δεν είχαν εκτιμήσει την τιμή που τους έκανε ο οικοδεσπότης, ο οποίος είχε ετοιμάσει το πλούσιο δείπνο.
Ο Χριστός μας προσκαλεί κάθε μέρα και ώρα. Μας προσκαλεί να επικοινωνούμε μαζί του με την προσευχή. Γι΄ αυτό δεν πρέπει να παραμελούμε τις ώρες της προσευχής μας. Να παρακαλούμε τον Θεό στο «Πάτερ ημών» να έλθει η Βασιλεία του στις καρδιές όλων των ανθρώπων και επομένως και στις δικές μας.
Ο Κύριος επίσης μας προσκαλεί να πάρουμε μέρος στο μεγάλο Δείπνο της Εκκλησίας, που είναι το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Η συμμετοχή μας στο κυριακάτικο Δείπνο της θείας Κοινωνίας δείχνει την επιθυμία μας να βρεθούμε στην αιώνια Βασιλεία του Θεού.
«Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού» (Αποκ. 3.20).
Πάλι δείπνο, και τι δείπνο! Αν αγνοήσουμε το χτύπημα του Ναζωραίου στην πόρτα μας, η ευκαιρία θα παρέλθει, ο Χριστός θα παρέλθει, θ’ αποχωρισθούμε από Αυτόν.
Έτσι ο Παύλος μας παροτρύνει σε συνεχή εγρήγορση: «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορ. 6.2). Τώρα, κάθε στιγμή, έτοιμοι ν’ απαντήσουμε το μεγάλο ναι, να εισέλθουμε –για να θυμηθούμε την παραβολή των δέκα παρθένων (Ματθ. 25.1-13)– στο τραπέζι των γάμων, πριν κλείσει η θύρα του επίγειου βίου· είναι δε άγνωστο πότε θα συμβεί τούτο, σε χρόνια, σε μήνες, σε μέρες ή σε στιγμές; Γιατί όχι;
Άπαξ δε και κλείσει η θύρα της ζωής, θα χτυπάμε κλαίγοντας και λέγοντας μαζί με τις μωρές παρθένους «Κύριε Κύριε, άνοιξον ημίν». Μα θα μας αποκρίνεται «Αμήν λέγω υμίν, ουκ οίδα υμάς».
Ακριβώς στη συνέχεια της παραβολής ο Χριστός συμπεραίνει και προτρέπει «Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν εν η ο υιός του ανθρώπου έρχεται».
